گیاهی و ضد سرطان متعددی به وسیله محققین از گیاهان مختلف گزارش شده است(Eyup, 1996).

1-2- اهمیت و ضرورت تحقیق

گیاهان دارویی از ارزش واهمیت خاصی در تامین بهداشت و سلامت جوامع هم به لحاظ درمان و هم پیشگیری از بیماری ها برخوردار بوده و هستن د. این بخش از منابع طبیعی قدمتی هم پایه بشر داشته و یکی از مهم ترین منابع تامین غذایی و داروی بشر در طول نسل ها بوده اند. از نقطه نظر تاریخی گیاهان اهمیت فراوانی در توسعه جوامع داشته اند و تحقیقات وسیعی برای یافتن فرآورده های و مواد طبیعی دارویی گیاهی در طول تاریخ انجام شده، اما نکته حائز اهمیت این جاست که تنها کم تر از 10 درصد تا 35 هزار گونه گیاهان دارویی (who) شناسایی و مورد استفاده قرار گرفته اند.

فلات وسیع ایران در این حال که یک واحد خاص جغرافیایی در روی کره زمین شمرده ولی از اقلیم ها و محیطهای گوناگونی در قسمت های مختلف بر خوردار است. ایران از 111 اکوسیستم طبیعی شناخته شده در جهان دارای 109 نوع از آن می باشد.کشور ایران با داشتن حدود 8500 گونه گیاهی از لحاض تنوع گیاهان دارویی از جمله کشورهای مهم جهان است.(کریمی، 1374).به همین دلیل گونه های گیاهی متنوعی در ان انتشار دارد . به طوریکه جوامع گیاهی منتشر شده در این فلات هر یک دارای ترکیب معینی از انبوه مختلف گونه ها می باشند .(امید بیگی، 1376).

با وجود این تعداد گونه گیاهی به جرأت می توان ایران را جهانی کوچک در چهارچوب یک مرز دانست و بجاست که فلور طبیعی ایران را طلایی سبز بنامیم.(Majrouhi, majd, 2001).

افزایش جمعیت و نیاز مبرم صنایع داروسازی به گیاهان دارویی به عنوان مواد اولیه تولید دارو ، ناتوانی در تولید مصنوعی پاره ای از داروهای حیاتی توسط صنایع داروسازی و همچنین اهمیت مواد موثر گیاهان دارویی در صنایع غذایی ، آریشی و بهداشتی باعث شده که توجه و تحقیق پیرامون این دسته گیاهان  از نقطه نظر کشت ، تولید و مصرف از اهمیت خاصی برخوردار باشد (باقری و همکاران 1387).

شیوع بالای بیماریهای عفونی مقاوم به درمان به علت افزایش مقاومت به آنتی بیوتیک ها و مشکلات موجود در کاربردهای داروهای سنستیک، از جمله هزینه بالای دستیابی به داروهای جدید و عوارض جانبی داروهای موجود، توجه بسیاری از محققین را به طب سنتی معطوف کرده است.(Robert,2001  )

1-3- تاریخچه گیاهان دارویی

استفاده از گیاهان دارویی به منظور درمان با تاریخ زندگی انسان هم زمان بوده است. انسان در تمام دوران تاریخی چاره ای جزء توسل به گیاهان نداشت. اگرچه در نیم قرن گذشته، استفاده از داروهای شیمیایی و سنتزی به شدت رواج یافت ولی به سرعت آثار زیان بار آنها بر زندگی سبب گرایش مجدد به گیاهان دارویی گردید و این نکته که توسل به گیاهان دارویی همواره در طول تاریخ یکی از روش‌های مؤثر در درمان بوده است به خوبی روشن است. گیاهان دارویی به واسطه داشتن ترکیب های متفاوت از زمان های قدیم در درمان بیماری های مختلف مورد استفاده قرار می گیرند(سلطانی پور،1381).

طبق برخی«سنگ نوشته ها» وشواهد دیگر به نظرمی رسد مصریان وچینیان درزمره نخستین اقوام بشری بوده باشندکه بیش از 27 قرن قبل ازمیلاد مسیح، ازگیاهان به عنوان دارو استفاده کرده وحتی برخی ازگیاهان را برای مصرف بیشتر دردرمان دردها کشت داده اند (امیدبیگی، 1374).

ارسطو (330 ق.م) اولین کسی است که آثار و مطالبی مکتوب مربوط به شناخت گیاهان دارد. البته قبل از او در آثار کهن مصر (حدود 26 قرن ق.م) در پاپیروس ها و ابرها مطالبی

 از گیاهان با شرح خاصی از موارد استفاده از آنها باقی مانده است. ولی ارسطو نخستین دانشمندی است، که از رشد و نمو گیاهان، ماده سازی و از تفاوت آنها و چگونگی استفاده از مواد خاک مطالبی نوشته است.

تئوفراست یا تئوفراستوس شاگرد ارسطو که در سال های 258-370 قبل از میلاد طبیب بود و بعدها به  پدر گیاه شناسی گفته اند، علاوه بر آنکه، پیرو فلسفه استاد خود ارستو بود، تحت تاثیر نظریات پلاتو، استاد ارسطو قرار گرفت. او رده بندی بسیار ابتدای از روی ریختار یا شکل ظاهری گیاهان، چرخه رشد، شکل گل آذین و نحوه رشد آنها و هم چنین وضع گلبرگ های گل ها در کتابی به نام هیستوریا پلانتاروم بر بر مبنایی مبهم و ناشی از استنباطات خود دارد او بر این مبنا و تفکر 480 گیاه را در کتاب مزبور رده بندی کرد که اساس آن کاملا دور از حقیقت و واقعیت است. باید اشاره کرد،که مکتب درمان با گیاه به وسیله تئوفراست بنیان گذاری شد. متاسفانه این نظر از 300 سال قبل از میلاد مسیح تا قرن 18 مآخذ و مبنای نگارش کتاب ها و آثار بسیار دیگری بود. تئوفراست به مقتضای شغل خود از گیاهان برای درمان استفاده می کرد که متاسفانه آثاری از وی در همین رابطه باقی نمانده است. بعد از تئوفراست،باید از بقراط یا هیپوکرات بزرگترین پزشک جهان باستان و هم عصر تئوفراست(131 ق.م) نام برد که ادامه مکتب او، بعدها منجر به مکتب طب جالینوسی شد. از این دانشمند که از گیاهان برای درمان استفاده می کرد، مطالب و آثاری از نحوه درمان با گیاهان دارویی یا توسط مواد گیاهی، باقی مانده است.

بعد از این دانشمندان عهد عتیق می باید در سال های 79-23 بعد از میلا مسیح به گایوس پلینوس سکوندوس اشاره کرد. او مجموعه آثاری در 37 جلد به نام ” تاریخ طبیعی” حاوی دانش ها و اطلاعات عصر و زمان خود دارد. 9جلد از مجموعه آثار او مربوط به گیاهان دارویی است، که متاسفانه همه مطالب آنها غیر واقعی و دور از حقیقت است و تا پایان قرون وسطی آثار او سایه ای تاریک بر بروز و ظهور آثار علمی گیاه شناسی انداخته و سبب رکود این علم شده است. در همین عصر می باید از دیوسکورید طبیب و جراح، بویژه طبیب ارتش روم در زمان نرون (در سال های 75-45 بعد از میلاد مسیح) اشاره کنیم که پس از تئوفراست، مشهورترین دانشمند در شناخت گیاهان دارویی دوران عتیق است. دیسکورید چون جراح ارتش امپراتوری روم بود، همراه با ارتش مهاجم روم مسافرت های زیادی به خارج از روم داشت و از موقعیت این سفرها توانست از خواص گیاهان دارویی متداول در نقاط مختلف جهان آن روز، اطلاعات فراوانی کسب کند و مجموعه اطلاعات و دانسته های خود را در کتابی معروف به نام “ماتریکا مدیکا” که شامل شرح خواص حدود 600 گیاه داویی است، بنویسد. بعدها او با افزودن تصاویر جالب بر این کتاب کاربرد و معروفیت آن را بالا برد. بعد از آن نام ماتریکا مدیکا به تدریج کم رنگ و به نام خود دیسکورید معروف

این مطلب را هم بخوانید :

میزان تحصیلات

 شد. این کتاب در طول 15 قرن به چنان شهرتی رسید که فقط گیاهان ذکر شده در آن اعتبار دارویی داشتند(ابراهیم پور و همکاران، 1388).

تعداد صفحه : 148

قیمت : 14700تومان