پایان نامه سیاستگذاری فرهنگی-رسانهای؛ مدلی برای مطالعات فرهنگی ایرانی |
فهرست مطالب
عنوان صفحه شماره صفحه
فصل اول؛ کلیات تحقیق
مقدمه…………………………………….. 2
بیان مسئله………………………………… 2
ضرورت تحقیق……………………………….. 3
اهداف تحقیق……………………………….. 5
سوالات تحقیق……………………………….. 6
پیشینه تحقیق………………………………. 7
جمعبندی………………………………….. 10
فصل دوم: مطالعات فرهنگی؛ تعاریف و رویکردها از آغاز تا کنون
مقدمه…………………………………….. 13
موقعیت آکادمیک…………………………….. 14
مشخصات برجسته……………………………… 15
رسالت…………………………………….. 16
همسایگان………………………………….. 16
سه نسل مطالعاتی……………………………. 18
مطالعات فرهنگی در چهار برهه…………………. 19
چرخش در مطالعات فرهنگی……………………… 20
جمع بندی و نتیجهگیری……………………….. 23
فصل سوم؛ گذار از سیاست فرهنگی به سیاستگذاری فرهنگی
مقدمه…………………………………….. 25
سیاست و سیاستگذاری…………………………. 25
پیشینه توجه به سیاستگذاری عمومی و سیاستگذاری فرهنگی.. 27
نسبت مطالعات فرهنگی با سیاست………………… 29
سیاست فرهنگی………………………………. 31
جایگاه قدرت در مطالعات فرهنگی……………….. 32
فرهنگ؛ عرصه سلطه و مقاومت…………………… 34
سیاستگذاری فرهنگی………………………….. 36
ورود مقوله سیاستگذاری به گفتمان مطالعات فرهنگی… 38
مطالعات سیاستگذاری فرهنگی…………………… 40
جمع بندی و نتیجه گیری………………………. 43
فصل چهارم؛ ملاحظات تونی بنت در باب مطالعات فرهنگی
مقدمه…………………………………….. 45
تونی بنت، طرح اولیه………………………… 45
تولد مطالعات سیاست فرهنگی از دل انتقاد به وضع موجود.. 47
بیرون از ادبیات؛ نقطه شروع………………….. 47
جای دادن سیاست درون مطالعات فرهنگی؛ قدم بعدی….. 48
بنت و بازاندیشی در تعریف فرهنگ………………. 49
گرامشی و فوکو؛ چهره های تاثیرگذار بر بنت……… 53
میراث نظری گرامشی برای مطالعات فرهنگی………… 54
فوکو و ایده حکومتمندی………………………. 56
تعاریف و تاریخچه…………………………… 56
هنرحکومت کردن و الزامات زمانه……………….. 60
نقد مفهوم هژمونی و کاربست ایده حکومتمندی……… 63
جایگاه موزهها در سیاستگذاری فرهنگی…………… 66
بنت و سیاست نمایش………………………….. 68
رویکرد ترکیبی بنت………………………….. 69
نقد رویکرد بنت…………………………….. 71
جمع بندی و نتیجهگیری……………………….. 73
فصل پنجم؛ روششناسی تحقیق
این مطلب را هم بخوانید :
مقدمه…………………………………….. 75
جامعه آماری……………………………….. 75
دوره زمانی مورد مطالعه……………………… 76
روش تحقیق…………………………………. 76
روش تحلیل…………………………………. 76
روند انجام کار…………………………….. 77
مطالعات فرهنگی ایرانی در نگاه نخست…………… 77
فصل ششم؛ یافتههای تحقیق
مقدمه…………………………………….. 80
بخش اول: محورهای موضوعی…………………….. 81
حوزههای موضوعی در دانشگاههای علامه و علم و فرهنگ.. 87
حوزههای موضوعی در دانشگاه تهران……………… 90
بخش دوم: روششناسی………………………….. 93
نقد روششناختی مطالعات فرهنگی ایرانی………….. 95
مطالعات کمی و کیفی…………………………. 96
از روششناسی تا روش…………………………. 98
روشهای تحلیل متن…………………………… 99
تئوری مبنایی…………………………… 100
قومنگاری………………………………. 101
مصاحبه کیفی……………………………. 101
بخش سوم: مواد مورد مطالعه …………………. 102
مطالعات خوانش…………………………….. 105
مطالعات متن………………………………. 107
مطالعات بازنمایی………………………….. 112
مطالعات فرهنگی از دریچه مطالعات بازنمایی….. 113
بازنمایی مطالعات بازنمایی در ایران……….. 114
دو سنت مطالعات بازنمایی در ایران…………. 115
موضوعات ………………………………. 116
الزامات ………………………………. 117
روش شناسی……………………………… 120
مطالعات میدانی……………………………. 121
بخش چهارم: پیشنهادات کاربردی……………….. 125
جمع بندی و نتیجهگیری………………………. 127
فصل هفتم؛ بحث و نتیجه گیری
آنچه گذشت………………………………… 130
بحث و نتیجهگیری…………………………… 132
پیشنهادات………………………………… 134
منابع و مآخذ
منابع فارسی………………………………. 138
منابع انگلیسی…………………………….. 142
پایاننامههای مطالعات شده…………………… 144
چکیده انگلیسی……………………………. 150
[1]- قطعه کیفر از احمد شاملو
مقدمه
حدود نیم قرن از آغاز مطالعات فرهنگی که پایگاه اولیه خود را مرکز مطالعات فرهنگی معاصر بیرمنگام [1]میداند میگذرد. در این بازه زمانی مطالعات فرهنگی دو رویکرد مطالعاتی اصلی را تجربه کرده است؛ نخست توجه به زندگی روزمره از خلال مطالعه متون ادبی و سپس استقبال از مطالعات جامعه شناختی به ویژه با تکیه بر آموزههای گرامشی و آلتوسر.
در ایران نیز حدود یک دهه از تاسیس رشتهای به نام مطالعات فرهنگی که در ابتدا در دانشگاه علامه طباطبایی صورت گرفت گذشته است. بررسی این تاریخ نه چندان طولانی به دلیل تمامی بحثها و مناقشاتی که همواره بر سر موقعیت آکادمیک این حوزه مطالعاتی و موضوعات مورد بررسی آن و گاه اساسا فلسفه وجودیاش در وهله نخست در زادگاه آن یعنی غرب و در نگاهی جزئیتر ایران (آنچه مدنظر ما در این پژوهش میباشد) وجود داشته، موضوع مناسبی را برای مطالعه فراهم نموده است.
با توجه به گستردگی بحث و لزوم دقت و موشکافی در محرک و سبب اصلی نگارش این پایان نامه برآن شدم تا بخش کوچکی از پژوهشهای انجام شده در حوزه مطالعات فرهنگی در ایران از ابتدای تاسیس رشتهای به نام مطالعاتفرهنگی در کشور را برای بررسی انتخاب نمایم. لازم به ذکر است که این رشته تنها در مقطع کارشناسی ارشد راهاندازی شده و بدین لحاظ پایان نامههای نگارش یافته توسط دانشجویان این مقطع مواد مناسبی برای ارزیابی مطالعات فرهنگی در نظام دانشگاهی ما فراهم خواهد کرد.
از این منظر پژوهش پیش رو مطالعهای اکتشافی خواهد بود تا از خلال آن وضعیت مطالعات فرهنگی در دانشگاههای مجری این رشته بررسی و موضوعات مورد توجه در سه دانشگاه علامه طباطبایی، تهران و علم و فرهنگ استخراج شود.
بیان مسئله
یکی از پرسشهای مهمی که پاسخ بدان نگارنده را به انتخاب موضوع فوق برای نگارش پایان نامه برانگیخته است همانی است که به ویژه در دو دهه اخیر توجه بسیاری از طرفداران، صاحب نظران و البته منتقدان حوزه مطالعات فرهنگی را به خود جلب نموده است. مشابه این پرسش را استوارت هال[2] (2003، :23-19) در مقاله “مطالعات فرهنگی و میراث نظری آن” با عنوان سوال از موضع و فایده مطالعات بازنمایی مطرح میکند. مسئله اصلی از این دیدگاه این است که مطالعات فرهنگی باید از جایگاه یک گفتمان روشنفکرانه که خود را در حصار متون گرفتار نموده فراتر رود. چرا که اگر نتواند به ایجاد دگرگونی و وادارکردن کسی به انجام کاری بینجامد به تعبیری که هال به کار میبرد نظریه بازی آن عملا مفید به فایده نخواهد بود. درواقع متنمندی افراطی مطالعات فرهنگی و دلمشغولیهای سیاسیاش این گونه وانمود می کند که که قدرت و سیاست صرفا اموری مربوط به زبان و متن است. این در حالی است که مسائل قدرت و امر سیاسی، همواره مسائلی گفتمانیاند.
متاسفانه مطالعات فرهنگی در ایران نیز از ابتدا تا دوره حاضر از این مشخصه مستثنا نبوده و متنمحوری افراطی آن را در عمل فاقد تاثیرگذاری بر دگرگونیهای اجتماعی در جامعه ایرانی نموده است. در ادامه و در بخش تحلیل پایاننامهها مستندات لازم برای تایید این ادعا ارائه خواهد شد.
با این وجود نمیتوان کمکهای فکری مهم مطالعات فرهنگی به درک ما از فرهنگ، قدرت و سیاست را نادیده گرفت هرچند همچنان باید پذیرفت که سیاستهای فرهنگی مطالعات فرهنگی به عنوان اشکالی از مداخله تاثیر زیادی نداشته است. البته واکنش منفی و مقاومتهای مستمر در سطح کلان نسبت به علوم انسانی در وهله نخست و بین رشتهایهایی همچون مطالعات زنان و مطالعات فرهنگی در بسیاری موارد ذهن نگارنده را به این سمت معطوف میسازد که قطعا احساس بیمی وجود دارد که متعاقب آن مقاومتهایی شکل میگیرد این احساس خطر نیز میتواند دال بر تاثیرگذاری هرچند غیرمستقیم مطالعات فرهنگی بر تغییرات و دگرگونیهای سیاسی و اجتماعی در جامعه ایرانی میباشد.
انتقادات نسبت به ناتوانی مطالعات فرهنگی در درگیری با سیاست فرهنگی[3] از دهه 1990 میلادی به بعد در غرب و در طول سالهای اخیر در ایران( به عنوان نمونه مورد مطالعه محقق) به طرح پیشنهادات متعددی نیز انجامیده است. خواسته مک کیگان و کلنر(1997) مبنی بر درگیری کامل با اقتصاد سیاسی فرهنگ یعنی پرسشهایی از مالکیت، نهادها، کنترل و قدرت در برهه تولید محصولات فرهنگی دقیقا دراینجا قابل طرح و امعان نظر میباشد(بارکر[4]،1387: 756).
به عقیده این گروه از محققان با رهاشدن از عینیتگرایی متنی می توان به کمکهای فکری مهمی که مطالعات فرهنگی به درک ما از فرهنگ، قدرت و سیاست کرده است میتوان اندیشید. مسئله اساسی در مطالعه جریان و وضعیت مطالعات انجام شده در این حوزه این است که سیاستهای فرهنگیِ مطالعات فرهنگی به عنوان اشکالی از مداخله بایستی بتواند خود را به مهارتهایی تجهیز نماید که تاثیر سازندهای در امر سیاستگذاری فرهنگی در جوامع داشته باشند به گونهای که ضمن حفظ فاصله خود با سیاستگذاران و تکنوکراتها قادر به گفتگو و تعامل با آنها بوده تا از خلال این سیاست رفت و برگشتی بتواند در تغییر شرایط موجود موثر واقع شود.
ضرورت تحقیق
فرهنگ موضوعی بسیار پیچیده و کلان است و با تمام اجزای جامعه و حتی در سطوح وسیعتر جامعه جهانی به طور مستقیم و غیرمستقیم در ارتباط است. اهمیت انکار ناپذیر و حیاتی مقوله فرهنگ و ابزارها و کالاهای فرهنگی در شرایط کنونی جامعه انسانی در وهله نخست و جامعه ایران در وهله بعد
اقتضا میکند که این مقوله بیش از این مورد توجه قرار گیرد و به تبع سیاستگذاری پیرامون آن نیز باید با عنایت به حساسیتهای ویژه موضوع مورد نظر صورت گیرد.
با این وجود نه تنها در زمینه رویکرد مطالعات فرهنگی به سیاست و سیاستگذاری فرهنگی منابع فارسی چندانی در اختیار نداریم بلکه بطور کلی بحث سیاستگذاری فرهنگی در ایران چندان به مثابه یک موضوع دانشگاهی مورد توجه نبوده و دانش چندانی در این زمینه تولید نشده است.
این درحالی است که علیرغم سابقه نسبتا قابل توجه سیاست فرهنگی در ایران، اشکال حداکثری مداخله دولت در این امر از زمان شکلگیری دولت-ملت مدرن تا به امروز، کمتر برای توسعه دانش شناخت و تحلیل سیاست فرهنگی، تلاش شده است. همچنین موضوع سیاست فرهنگی کمتر به نحو نظاممند توجه روشنفکران عمومی و مستقل را به خود جلب نموده است. حاصل این امر، یعنی بی میلی دولت و روشنفکران به شناخت سیاست فرهنگی در ایران، فقر دانش نظری و البته تجربی در حیطه مذکور است. این فقر و محدودیت منابع، زمانی که پای سیاست فرهنگی از منظر مطالعات فرهنگی به میان کشیده می شود، با توجه به نوپا بودن حوزه مذکور بسیار بیشتر احساس میشود.
از سوی دیگر ما شاهد تفوق امر فرهنگی بر امر اجتماعی در جهان معاصر هستیم جهانی که در آن قدرت در تمامی لایه های زندگی اعضای جامعه رسوخ کرده است و بیش از همه از طریق مکانیسمهای فرهنگی اهداف خود را پیش میبرد و به ابزاری برای پیشبرد اهداف سلطه جویانه دولتها و گروههای فرادست مبدل گشته است. در این میان مطالعات فرهنگی که رسالت بزرگ خود را رهاسازی و حرکت به سمت تغییر برای تحقق شرایط عادلانهتری از زندگی میداند به تبع بایستی در سیاستها و اصولش بازاندیشی جدی نموده و با برقراری ارتباط با حوزه تصمیمگیری و حتی اجرایی، راه را برای رسیدن به آرمانها و مدعیاتش هموار کند.
علاوه براین شرایط سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و حتی اقتصادی جامعه ایرانی به ویژه در سالهای اخیر و با عنایت دوچندان به وقایع و رخدادهای پیش و پس از 22 خرداد 1388که جامعه ایرانی را وارد عرصه نوینی کرد(چیزی که نطفه اولیهاش ماهها و شاید سالها پیش منعقد شده بود) بیش از بیش ضرورت توجه به مسائل فرهنگی و ارتباط ناگزیر آن با شرایط و امور سیاسی در جامعه دانشگاهی و حوزه مطالعات فرهنگی در ایران را هویدا میسازد.
ناکارآمدی علوم اجتماعی پس از گذشت چندین دهه موضوع مقالات، کتابها و به ویژه مصاحبههای متعددی بوده است. به گونهای که تعطیلی و تغییر بنیادین در این حوزه از دانش در دستور کار نهادها و سازمانهای سیاستگذار در این حوزه قرار گرفته است. وضعیت میان رشتهایهایی همچون مطالعات فرهنگی پس از گذشت حدود یک دهه از نهادینه شدن آن در ایران بسیار وخیم تر به نظر میرسد. بحث بر سر سودمندی دستاوردها و نتایج حاصل از پژوهشهای اجتماعی به ویژه از منظر تاثیرات عملی بر روند زندگی مردم و رویکردهای معطوف به حل مسئله در سالهای اخیر همواره مطرح بوده است. لزوم بازنگری در جهتهای مطالعاتی و رویکردهای پژوهشی خود و نزدیک ساختن آنها با روند عملی سیاستگذاری در جامعه یکی از مواردی است که میتواند برای برونرفت از تنگناهای موجود محل بحث قرار گیرد. ضرورت بازاندیشی در شکل و نوع رابطه علوم اجتماعی با نهاد دولت و تلاش در جهت ترتیب دادن گفتگوهایی راهگشا قطعا در تغییر سیاستهای موجود و تلخیها و ترشروییهای مکرر نسبت به این حوزه تاثیرگذار خواهد بود.
با این تفاسیر این پایان نامه نقطه آغازی خواهد بود برای ورود جدیتر به مباحث سیاستگذاری فرهنگی از سوی عالمان مطالعات فرهنگی در ایران و تلاش برای رهاشدن از مطالعات تکراری و تقلیدگونهای که با اتخاذ رویکردی متن محور و در موارد معدودی مطالعات میدانی و اتنوگرافیهای بیشتر مردمنگارانه صورت گرفتهاند.
از آنجایی که بخش اعظم مطالعات فرهنگی ایرانی را پایاننامههای دانشجویی تشکیل میدهد و سهم مقالات و کتاب های منتشرشده در این میان به مراتب کمتر می باشد برآن شدیم تا در نقد و بررسی مطالعات فرهنگی ایرانی بر این بخش متمرکز شویم.
اهداف تحقیق
نگارنده در این پایان نامه درصدد است تا با مطالعه پایاننامههای انجام شده درحوزه مطالعات فرهنگی در ایران در مرحله نخست میدانهای تحقیق مطالعات فرهنگی در ایران را استخراج کند. با این توضیح مهمترین هدف تحقیق حاضر، کشف، استخراج و ارائه دستهبندی از مولفههای اصلی مورد توجه در تحقیقات انجام شده از سوی دانشجویان رشته مطالعات فرهنگی در دانشگاههایی است که مجری این رشته بوده و هستند. براین اساس پایاننامههای دفاع شده از ابتدای پذیرش دانشجو در رشته مطالعات فرهنگی در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی از سال 1380، دانشگاه علم و فرهنگ و دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران از سال 1384 مبنای پژوهش قرار گرفتهاند. لازم به ذکر است که گروه مطالعات فرهنگی دانشگاه علامه طباطبایی سال گذشته منحل گردید از سویی در سال 1388 نیز شاهد شکلگیری و آغاز به کار گروه مطالعات فرهنگی در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه کاشان بودیم که طبیعتا امکان لحاظ کردن پایاننامههای اولین دانشجویان فارغالتحصیل در این دانشگاه در مجموعه حاضر فراهم نمیباشد.
یکی دیگر از اهدافی که نگارش این پایاننامه را موجب شد، معرفی جریان متاخر مطالعات فرهنگی در جهان است. جریانی که مداخله در امر سیاستگذاری فرهنگی را وظیفه اصلی خود میداند و با این تمهید برآن است تا از حالت روشنفکری و فانتزیک و نقد صرف قدرت به درآمده و مفیدبودگی خود با قرار گرفتن در کنار نیروی مدیریتی و اجرایی نشان دهد.
بر این اساس امید آن می رود که از خلال نقد شرایط موجود و معرفی نسخه اخیر مطالعات فرهنگی در جهان با تکیه برآثار تونی بنت[5] (متفکر استرالیایی و استاد دانشگاه وسترن سیدنی[6] که پیشرو و پرچمدار ورود به حوزه جدید مطالعاتی در مطالعات فرهنگی می باشد) چشم انداز و دورنمایی مناسب و مفید برای پیوند میان دانش مطالعات فرهنگی و سیاستگذاری در ایران ترسیم گردد. امید است دانش تولید شده در طول نگارش این اثر به عنوان یک پرژه بنیادی شرایط لازم را برای نگارش و تدوین سیاست های مناسب فرهنگی و رسانه ای در گذر زمان در ایران فراهم شود.
بنابراین اهداف اصلی که در این پایاننامه دنبال میشود به شرح زیر عبارتند از:
- ارزیابی وضعیت مطالعات فرهنگی در ایران با معیار سودمندی و مفیدبودگی عملی (دستاوردها و ناکامی های مطالعات فرهنگی ایرانی).
- ارائه مدلی مطلوب و کارآمد در تغییر وضعیت موجود برای مطالعات فرهنگی ایرانی.
اهداف فرعی نیز شامل موارد زیر می باشد:
- کشف و استخراج مولفههای اصلی مورد توجه در پایاننامههای نوشته شده از سوی دانشجویان رشته مطالعات فرهنگی و ارائه دستهبندی از آنها
- معرفی نسخه اخیر مطالعات فرهنگی در جهان با تکیه برآثار تونی بنت و معرفی آن به عنوان مدلی برای مطالعات فرهنگی در کنار مدلهای پیشین
- فراهم کردن بخشی از شرایط لازم برای نگارش و تدوین سیاستهای مناسب فرهنگی و رسانهای در برقراری پیوند میان دانش مطالعات فرهنگی و حوزه سیاستگذاری فرهنگی
سوالات تحقیق
آنچه در ابتدا ذهن نگارنده را درگیر نموده و به انتخاب موضوع این پایاننامه انجامید چشمانداز تازهای است که گروهی از منتقدان و حتی طرفدران مطالعات فرهنگی از حدود دو دهه پیش در نقد آن مطرح کردند. واکنش نسبت به متنگرایی و پوپولیسم غالب بر رویکردهای پژوهشی مطالعات فرهنگی مسائل جدیدی را پیش روی ما قرار دادهاند که بر ضرورت بازاندیشی در رویکردهای پیشین تاکید روزافزون داشته است. از سوی دیگر وضعیت مطالعات فرهنگی در ایران و واکنشهای متعددی که از داخل و خارج نظام دانشگاهی نسبت بدان شکل گرفته است سوالات متعددی را درمورد چیستی، کیفیت و دستاوردهای مطالعات انجام شده در این حوزه مطالعاتی طرح نمودهاند.
همانطور که استوارت کانینگهام[7]( 2002: 13) در مقالهای با عنوان «مطالعات فرهنگی از منظر سیاست فرهنگی» اشاره میکند، به گونه دیگری به توضیح این تغییر پرداخته و به سوالات فراوانی که سیاست فرهنگی به مثابه یک زمینه مطالعاتی جدید پیش روی مطالعات فرهنگی قرار داده است. اشاره میکند. سوالاتی همچون؛
- مفصل بندی سیاست و فرهنگ در جوامع مدرن غربی چگونه صورت می گیرد؟
- آیا اساساً رابطه ای میان مطالعات فرهنگی و سیاست فرهنگی وجود دارد ؟ درصورتی که پاسخ این سوال مثبت باشد پرسش های مهمی مطرح می شود؛
- رابطه پیش گفته میان مطالعات فرهنگی و سیاست فرهنگی چگونه است؟
با توجه به هدفی که در این پژوهش دنبال میشود سوالات اصلی این پژوهش به شرح زیر عبارتاند از:
- رویکردهای موجود و غالب در مطالعات فرهنگی ایرانی کداماند؟ چه نقدهایی میتوان به آنها مطرح کرد؟
- مولفههای اصلی رویکرد سیاستگذاری در مطالعات فرهنگی که بنت استرالیایی بنیانگذار آن میباشد چیست؟
- تا چه اندازه میتوان سیاستگذاری فرهنگی را به عنوان رویکرد مطلوب و سودمند برای مطالعات فرهنگی ایرانی پیشنهاد کرد؟
پیشینه تحقیق
ورود مطالعات فرهنگی در ایران به طور رسمی دارای سابقه چندان زیادی نیست. مفاهیم، مباحث و دیدگاههای اندیشمندان این حوزه در طول دو دهه گذشته در قالب مقالات و مباحث زیادی به تدریج مطرح شدهاند. مقالاتی نیز در مجله ارغنون و از طریق مترجمان، اساتید و همکاران گروه فرهنگی ترجمه شد که در این زمینه کمک زیادی به طرح و در مراحل بعدی به سازماندهی این رشته کرد.
اگرچه از قبل تاحدودی بعضی از مباحث این حوزه در قالب رشته مدیریت فرهنگی در دانشکده علوم ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی مطرح بوده است، اما شروع مطالعات فرهنگی در دانشکده علوم اجتماعی طی دو سال متوالی دنبال شد، برخی از موضوعات مورد علاقه و ضروری در این حوزه به تدریج مطرح و ساماندهی رشته مطالعات فرهنگی در گروه علوم ارتباطات اجتماعی دانشکده ممکن شد. البته این گروه در سال 1388 با تصمیم شورای آموزشی دانشگاه علامه طباطبایی منحل شد. طراحی رشته مطالعات فرهنگی با پسوند رسانه به عنوان یک حوزه آموزشی در سالهای 1383-1382 برای اولین بار انجام شد و گروه ارتباطات دانشگاه تهران برای اولین بار در سال 1384 اقدام به پذیرش دانشجو در این گرایش کرد. در طی چند سال گذشته با همکاری اساتید مطالعات فرهنگی و دیگر علاقهمندان به این حوزه ترجمه مقاله و کتاب، تالیف، تشکیل همایش و جلسات نقد و بررسی از یک طرف و تشکیل انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات جهت تکمیل این حوزه مهم شدند(بهار، 1386: 97- 196).
در طول چند سال گذشته بزرگان این رشته در ایران در قالب مصاحبهها و در موارد معدودی مقالاتی که عموما هم در دست انتشار است به نقد و بررسی وضعیت این رشته در ایران پرداختند در زیر اشاره ای گذرا به آن ها میشود؛
محمود شهابی عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی نیز، با عنوان «گفتمانهای مطالعات فرهنگی در ایران»[8] در سال 2007 به ارائه مقاله و سخنرانی در کنفرانس بین المللی مطالعات فرهنگی دردانشگاه شرق لندن پرداخت که البته دسترسی به آن به دلیل عدم انتشار مقاله میسر نشد.
تقی آزاد ارمکی در مصاحبهای که از سوی محمدسروی زرگر انجام و بر روی سایت مرکز تحقیقات و مطالعات رسانهای همشهری منتشر شد به تشریح تاریخ مطالعات فرهنگی و سرگذشت آن پس از ورود
فرم در حال بارگذاری ...
[دوشنبه 1399-06-31] [ 01:25:00 ب.ظ ]
|